விசயையின் தோற்றம்
- விவரங்கள்
- திருத்தக்கதேவர்
- தாய்ப் பிரிவு: ஐம்பெருங்காப்பியங்கள்
- சீவக சிந்தாமணி
| செல்வற்கு இன்னணம் சேறலில் தீம் புனல் மல்கு நீர் விதையத்து அரசன் மகள் அல்லி சேர் அணங்கிற்கு அணங்கு அன்னவள் வில்லின் நீள் புருவத்து எறி வேல் கணாள். |
162 |
| உருவும் சாயலும் ஒப்ப உரைப்பதற்கு அரிய ஆயினும் அவ் வளைத் தோளிகண் பெருகு காரிகை பேசுவல் பெண் அணங்கு அரிய தேவரும் ஏத்து அரு நீரளே. |
163 |
| எண்ணெயும் நானமும் இவை மூழ்கி இருள் திருக்கிட்டு ஒண்ணறும் துகில் கிழி பொதிந்து உறை கழித்தன போல் கண் இருண்டு நெறி மல்கிக் கடைகுழன்ற கருங் குழல்கள் வண்ணப் போது அருச்சித்து மகிழ்வு ஆனாத் தகையவே. |
164 |
| குழவிக் கோட்டு இளம் பிறையும் குளிர் மதியும் கூடின போல் அழகுகொள் சிறுநுதலும் அணி வட்ட மதி முகமும் தொழுதற்கு வரம் கொடுக்கும் தொண்டை வாய்த் தூமுறுவல் ஒழுகு பொன் கொடி மூக்கும் உருப்பசியை உருக்குமே. |
165 |
| வண் சிலையை வனப்பு அழித்து வார்ந்து ஒழுகி நிலம் பெறா நுண் கருமை கொண்டு ஒசிந்து நுதல் இவர்ந்து போந்து உலாய்க் கண் கூடா கடை புடைத்துக் கைவல்லான் எழுதிய போல் பண்பு ஆர்ந்த கொடும் புருவம் பழிச்சு ஆனாப் படியவே. |
166 |
| சேல் அனைய சில்லரிய கடை சிவந்து கரு மணி அம் பால் அகத்துப் பதித்து அன்ன படியவாய் முனிவரையும் மால் உறுப்ப மகிழ் செய்வ மாண்பில் நஞ்சும் அமிர்தமுமே போல் குணத்த பொரு கயல் கண் செவி உறப் போந்து அகன்றனவே. |
167 |
| மயிர் எறி கத்தரிகை அனையவாய் வள்ளை வாடு உயிர் செகுத்து முன் ஒன்றிப் பின் பேராது உரு அமைந்த செயிர் மகர குண்டலமும் திளைப்பு ஆனா வார் காதும் வயிரவில் முகம் சூடி வண்ணம் வீற்று இருந்தனவே. |
168 |
| ஈனாத இளங் கமுகின் மரகத மணிக் கண்ணும் ஆனாதே இருள் பருகும் அருமணி கடைந்ததூஉம் தான் ஆகி இருளொடு ஓர் தாமரைப் பூச் சுமந்து அன்ன கான் ஆர்ந்த திரள் கழுத்துக் கவின் சிறை கொண்டு இருந்ததே. |
169 |
| மணி மகரம் வாய் போழ்ந்து வாழ் முத்த வடம் சூழ்ந்து ஆங்கு அணி அரக்கு ஆர் செம் பஞ்சி அணை அனைய ஆடு அமைத் தோள் துணிகதிர் வளை முன் கைத் தொகுவிரல் செங் காந்தள் மணி அரும்பு மலர் அங்கை குலிகம் ஆர் வனப்பினவே. |
170 |
| தாமச் செப்பு இணை முகட்டுத் தண் கதிர் விடு நீல மா மணி தாபித்தன போல் மனம் பருகு கருங் கண்ண ஏம் உற அடி பரந்து இளம் பிறை வடம் சூடி ஆம் அணங்கு குடி இருந்து அஞ் சுணங்கு பரந்தனவே. |
171 |
| அங் கை போல் வயிறு அணிந்த வலம் சுழி அமை கொப்பூழ் கங்கையின் சுழி அலைக்கும் கண் கொளா நுடங்கு இடையை உண்டு எனத் தமர் மதிப்பர் நோக்கினார் பிறர் எல்லாம் உண்டு இல்லை என ஐயம் அல்லது ஒன்று உணர்வு அரிதே. |
172 |
| மன்நாக இணைப் படமும் தேர்த் தட்டு மதி மயக்கிப் பொன் ஆல வட்டமும் போல் கலை இமைக்கும் அகல் அல்குல் கொன் இளம் பருதியும் குறு முயலின் குருதியும் போன்று இன் அரத்தப் பட்டசைத்து இந்திரற்கும் புகழ்வு அரிதே. |
173 |
| வேழ வெண் திரள் தடக்கை வெருட்டி மற்று இளங் கன்னி வாழைத் தண்டு எனத் திரண்டு வால் அரக்கு உண் செம்பஞ்சி தோழமை கொண்டு என மென்மை உடையவாய் ஒளி திகழ்ந்து மாழை கொள் மணி மகரம் கௌவி வீற்று இருந்தனவே. |
174 |
| பக்கத்தால் கவிழிய வாய் மேல் பிறங்காப் பாண்டிலா ஒக்க நன்கு உணராமை பொருந்திய சந்தினவாய் நெக்குப் பின் கூடாது நிகர் அமைந்த முழந் தாளும் மக்களுக்கு இல்லாத மாட்சியின் மலிந்தனவே. |
175 |
| ஆடு தசை பிறங்காது வற்றாது மயிர் அகன்று நீடாது குறுகாது நிகர் அமைந்த அளவினவாய்ச் சேடு ஆவ நாழிகையின் புடை திரண்டு தேன் நெய் பெய் வாடாத காம்பே போல் கணைக் காலின் வனப்பினவே. |
176 |
| பசும் பொன் செய் கிண்கிணியும் பாடகமும் பாடு அலைப்ப நயந்து எரி பொன் சிலம்பு முத்தரி பெய்து அகம் நக இயைந்து எழிலார் மணி ஆமை இளம் பார்ப்பின் கூன் புறம் போல் அசைந்து உணர்வு மடிந்து ஒழியும் அடி இணை புகழ்வார்க்கே. |
177 |
| அரக்கு இயல் செங் கழுநீர் அக இதழ் போல் உகிர் சூடிப் பரப்பு இன்றி நுதி உயர்ந்து பழிப்பு அறத் திரண்டு நீண்டு ஒருக்கு உற நெருங்கிப் பொன் ஒளி ஆழி அகம் கௌவித் திருக் கவின் கொள் மெல் விரல்கள் தேன் ஆர்க்கும் தகையவே. |
178 |
| என்பொடு நரம்பு இன்றி இலவம் பூ அடர் அனுக்கி இன்புற வரம்பு உயர்ந்து இரு நிலம் உறப் புல்லி ஒன்பதின் சாண் நடப்பினும் ஒரு காதம் என்று அஞ்சும் மென் பஞ்சிச் சீறடியும் மேதக்க விழைவினவே. |
179 |